Drodzy Przyjaciele,

miło mi powitać Was na stronie internetowej poświęconej Adamowi Mickiewiczowi - wielkiemu wieszczowi i genialnemu poecie, który swoim talentem kształtował i nadal kształtuje dusze i serca pokoleń Polaków.

Ten serwis to pierwszy z projektów, które ukierunkowane są na wsparcie oraz pogłębianie relacji z naszymi Przyjaciółmi działającymi w młodzieżowych organizacjach opozycjnych na Białorusi. Są wynikiem podpisanej 2 listopada 2008 r. w Mińsku umowy o współpracy pomiędzy Stowarzyszeniem "Młodzi Demokraci" a Młodymi BNF. Zacieśniając łączące nas więzi - te wynikające z wspólnego dziedzictwa Rzeczpospolitej Obojga Narodów, ale także te, które dotyczą polskiej drogi do wolności i zrzucenia komunistycznej dyktatury - jesteśmy w awangardzie tych, którym na sercu leży prawdziwa niepodległość naszych wschodnich sąsiadów.

Dziś nasi białoruscy przyjaciele potrzebują wsparcia na swojej drodze do wolności. I tego wsparcia im udzielamy. Niezależnie od poglądów, niezależnie od politycznych sympatii, każdy na miarę własnych możliwości. Dlatego zachęcamy wszystkich do wspólnej pracy wokół tego zadania.

Žyvie Biełaruś!

Sekretarz ds. Międzynarodowych S"MD"



Wstęp

Adam Mickiewicz był jednym z najtragiczniejszych poetów XIX wieku i zarazem jedynym z tych twórców, których ani przez chwilę nie opuszczała wiara w sens życia i działania. Nawet najtragiczniejsze jego utwory oddychają pełnią istnienia. Dramat poety zaczął się z chwilą, gdy przestała mu wystarczać poezja. Stawiał jej wymagania tak wielkie, wymagania takiej ascezy moralnej, że tego naporu nie potrafiłaby znieść żadna sztuka. Dlatego przestał pisać. Przez całe życie zmagał się nie tylko ze światem, którego pojęcia moralne nie wystarczały mu i nieraz budziły odrazę, walczył ze sobą.

Koniecznie trzeba zaznaczyć fakt, iż Litwa mickiewiczowska to Wielkie Księstwo Litewskie, czyli terytorium zarówno dzisiejszej Białorusi (Nowogródczyzna), jak i Litwy z Wilnem oraz jego okolicami, z którymi związał się blisko w okresie studiów na Uniwersytecie Wileńskim. Zarówno więc Białoruś oraz Litwa mają prawo uważać największego polskiego poetę za swojego krajana. Nowogródczyzna, Wilno, Kowno to kraina lat dziecinnych i młodzieńczych Mickiewicza. To właśnie tutaj się urodził, wychowywał, dorastał, uczył i kochał. Tu spędził 26 lat swojego życia. Można śmiało rzec, że ziemia ta go ukształtowała. Jednak w pewnym momencie musiał pożegnać się z nią na zawsze, a stało się to dnia 28 października 1824 roku, co było następstwem wyroku władz carskich.

Między nim a społeczeństwem polskim nie było przepaści mimo, że procesy nurtujące jego pokolenie przeniósł w sfery nie łatwo dostępne. Najzawilsze sprawy w jego słowach nabierały znamion prostoty. Był pierwszym poetą polskim, który rozumiał międzynarodowość sprawy postępu i wolności. Swoim życiem i śmiercią potwierdził zgodność miedzy swoim słowem oraz czynem. Po dziś dzień można odnaleźć w jego poezji, jak w żadnej innej, wyraz swoich najgłębszych doświadczeń zbiorowych i indywidualnych oraz najwyższą miarę etyczną. Jest to poeta narodowy w najszerszym tego słowa znaczeniu. Potrafił indywidualnie podnieść do znaczenia narodowego, narodowe do ogólnoludzkiego. Urodzony i wychowany na prowincji litewskiej, wyszedł na wielkie drogi ówczesnej Europy i stał się jednym z tych pisarzy, którzy wśród burz i zapowiedzi tamtego wieku mieli w sobie najwięcej przyszłości.



Teksty: Mikołaj Grzegorczyk
Grafiki: Michał J. Zieliński
Strona: Adam Olejnik